Mittwoch, 6. Januar 2010

Annem olurmusun, baba ?!


Rollerdeki karmasa bayagi bir kasiyor beni.
Hatta öyle ki, buna alismak bile zor olmadi :)
Bu evde anne anne degil. Ben gelinim. Lütfen az hassas olun.
Herkes kendi rolüne girsin.
Zati bir aileye alismak bunca zorkene, bu yapilir mi insana :)

Yani bu iste, beni endiselendiren.
Herseyi normalmis gibi kabullendim.
Bir kac misal vermek isterimde, kinarsiniz diye korkuyorum :P
Sizi düsündügümden. Hani basiniza aynisi gelmesin diye..:)

Evet, bu gece son gecemiz, Bonna gidiyoruz yarin.
Oh beee :)
Cok özledim güzelim sehri. Bu sehirde az daha kalsin ben bile ruhsuzlasacakdim..

Simdi Dr. House izledik Ömerle. Ama gece cikan tekrarini.
Tüm gün tv izlemeye vakit olmuyor.
Hatta olsada izlemiyoruz. Daha cok karsilikli birbirimizi idare ediyoruz.
Tv izlemek sikici. Evimizde de yok.
Ama sunuda söylemeden gecemiyecegim, kaynanamlar alt katta, ve onlarin var.
Yani her inisimde, bu merete talip oluyorum. Istemeyerek. Sey gibi bu, taciz gibi.
Gözümü kapatsam, sesi geliyor..

Simdi bende dedim ki, bloguma yazi yazcam, Ömerde: Bende suralari toplayiverem dedi :)

Bir kac saat öncesi karnim az agridi.. Kayinbabami aradim :D
Bizim evde babalar corba yapar, ihlamur kaynatir :)
Korktugumuzda, agladigimizda, temizlik yapilmadiginda, mutfak daginik oldugunda, acikdigimizda, sorumuz/sorunumuz oldugunda
"babaaa!!" deriz biz.

Yani kayinbabam icin gecerli bu. Kendi babam pasa.
Dokunulmazligi var.
Cok sakacidir, ama öyle her derde deva, ben herseyi yaparim, siz oturun havalari yoktur onda.
Herkes onun etrafinda döner.
Müthis bir agrligi var, tüm gezegenler sanki onun etrafinda :)

Ömerin de özentisi yok degil hani babama.
Ama o benim babam. Herkes kendi babasina ceksin lütfen :P

Bugün laf arasinda, yesil cayimi yudumlarkene,
"Yarin anneannemler geliyor, cok sevindirikim, cok özledim onlari" dedim.
En son dügün günümde gördüm onlari.. Yani nerdeyse bir sene olcak.
Ömerik ne dese yeridir?
"Bende cok özledim.."

:O

Ayip ama.. Özlemesin ama. Onlar benim büyükbabamla anneannem. Ayda yilda bir geliyorlar Türkiyeden. Insan öyle lop diye dalmaz ki bu konuya.. "Anliyorum sekerim" filan der :)

Iste böyle.
Sol ayagimin bas parmagini yaktim. Kaynar su döktüm. Ne yaptiysam yanmasi gecmedi.
Hastaneye götürsün beni simdi Ömer :P
Yoksa uyuyamam. Ama uyumam gereks hemen. Sabah erken kalkcam..
Uyku önemli. Disiplin daha da önemli..

Photo

7 Kommentare:

  1. tv zararini biliyoruz zaten atliyorum orasini.
    ama ömerinde anneanneni özlemesi güzel - tatli isyanda bulunmayiniz lütfen :D

    ayrica...karsimda ki kafa olsun, herkesle dedikodu yaparim ben ;D
    ama babayla dedikodu yapmak az duyulmustur

    AntwortenLöschen
  2. :) aslima dönüp, her seferinde, dedikodu yapmayi sevmedigimi hatirlasamda, bu koltuga oturunca, yine ayni hallere giriyorum.
    sanirim hain genlerin sucu.. yada kayinbabamin :P

    AntwortenLöschen
  3. yazis ve tarif seklin cidden cok hos... her defasinda bir tebessümle okuyorum blogunu. hele o resimler.. tebrik ederim.
    Su televizyon tacizini cok iyi bilirim. benim annemlerdede ayni dert var:) ne garibdirki biz türkelr adet edinmisiz bu meredi. hani oturup vakti degerlendirip sohpet etmek varken... edilirmi bu?? evet ediliyor maalesef.
    sevgiler...

    AntwortenLöschen
  4. cok tesekkür ediyorum komsu (: tam olarak nerde oldugunu bilmesemde, cok yakinlarda oldugunu tahmin ediyorum..

    AntwortenLöschen
  5. aaaayy :)

    kayinbabayla dedikodu ..
    denemek lazim, nasil oluyor acaba :)

    :-* büyük prenses ..

    AntwortenLöschen
  6. ayh kuzuliçem nasıl da ayak yapıyorsun "herkes kendi babasına çeksin" ha! bende ömerin yerinde olsam kayınbabama çekerdim.

    AntwortenLöschen
  7. habibecik: yok, ben dedikoduyu hic tasvip etmiyorum, yapanlari da hic sevmem :P

    öyküzenim: kiyamiyorum ki (: insan best favori erkegine hic pasa muamelesi yapmaz mi (:

    AntwortenLöschen